Η Παιγνιοθεραπεία είναι ένα μοντέλο μη – κατευθυντικής / ολιστικής ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης, που απευθύνεται κυρίως σε παιδιά και εφήβους  και ανήκει  στις Θεραπείες μέσω της Τέχνης.

Στην Παιγνιοθεραπεία το ίδιο το παιχνίδι, το φυσικό μέσο έκφρασης και επικοινωνίας του παιδιού, αποτελεί το κύριο μέσο της θεραπείας. Η προσέγγιση αυτή είναι βασισμένη στην άποψη οτι   το παιχνίδι εμπεριέχει θεραπευτική δυναμική και ότι το άτομο έχει  την έμφυτη ικανότητα να επιλύει τα προβλήματά του θετικά. (S & A Freud, C. Yung, M.Klein).

Μέσα από το παιχνίδι και τεχνικές δημιουργικής  έκφρασης – όπως  κίνηση, ζωγραφική, κουκλοθέατρο, πηλό, αφήγηση .- το παιδί έχει τη δυνατότητα να αναγνωρίσει, να εκφράσει και να αναπτύξει μια εσωτερική δυναμική, που θα συμβάλλει  στην αναγνώριση και εκτίμηση των ικανοτήτων του, στην επεξεργασία και διαχείριση δύσκολων ή και τραυματικών βιωμάτων του καθώς ακομα και στην ανάπτυξη της ψυχικής ανθεκτικότητας του.

Η ΠΑΙΓΝΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ V. AXLINE ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΟΙΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, ΟΠΩΣ ΑΥΤΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΗΚΑΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ Dr Sue Jennings και Dr Ann Cattanach: το στάδιο της ενσωμάτωσης (embodiment), της προβολής (projection) και των ρόλων (role play). Τα στάδια αυτά ανάπτυξης του παιχνιδιού ακολουθούν τα στάδια ανάπτυξης της νοητικής, συναισθηματικής, κοινωνκής νοημοσύνης του ατόμου και  στις περιπτώσεις που έχουν διαταραχθεί μπορούν να ανακτηθούν στη θεραπεία.

ΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ Η ΠΑΙΓΝΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΞΙΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΥΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ:ΨΥΧΟΛΟΓΟΥΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣ, ΕΙΔΙΚΟΥΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ.

ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΣΕ ΙΑΤΡΙΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ, ΣΧΟΛΕΙΑ, ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ, ΚΕΝΤΡΑ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ, ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΠΛΑΙΣΙΑ.